Afgelopen weekend zette de goedheiligman weer voet op Nederlandse bodem. En voor het eerst in jaren beleefden we deze intocht van een afstandje. Want hoewel Marijn nog heilig gelooft in Sinterklaas, is zijn fascinatie de afgelopen jaren wel iets afgenomen. Begrijp me niet verkeerd, Marijn staat nog steeds te springen als hij Sinterklaas of een van de pieten ziet. Alleen kijkt hij niet meer een heel jaar naar de filmpjes van de intocht. Vroeger hoorden we van september tot april sinterklaasliedjes voorbij komen. Dit jaar zagen we pas afgelopen maand voor het eerst Sinterklaas voorbij komen op Marijns iPad.
Intocht
Helaas konden we niet naar de intocht, omdat Marijn afgelopen weekend aan het logeren was en dat ritme doorbreken we niet zomaar. We kregen vrijdagavond dan ook een enthousiaste foto doorgestuurd van Marijn met een pietenmuts op zijn hoofd. Eigenlijk leek het meer op een badmuts, omdat Marijn hem zoveel mogelijk over zijn hoofd heen had getrokken.
Het voelde raar toen ik de foto voorbij zag komen. Het is toch een soort einde van een tijdperk. Ik vond het altijd heerlijk om nog met Marijn naar de intocht te gaan. Hij genoot daar altijd enorm van: de muziek, de dansende pieten, maar bovenal Sinterklaas op zijn schimmel. Toch is het ook goed dat we niet zijn gaan kijken.
Handje geven
Marijn stond bij de intocht altijd van opwinding enthousiast te ‘hummen’ en te springen. We moesten hem steeds meer in toom houden, omdat hij in zijn enthousiasme vaak de kleine kinderen over het hoofd zag. En vooral als de goedheiligman eraan kwam. Dan duwde hij iedereen aan de kant omdat hij Sinterklaas een handje wilde geven. En Sinterklaas pikte hem er altijd feilloos uit (waarschijnlijk door de enthousiaste geluiden), maar moest wel oppassen dat Marijn hem niet zo uitbundig vastpakte dat hij van het paard zou vallen. Vaak zag de oude man de kleine kinderen in de buurt van Marijn over het hoofd. Die teleurgestelde gezichtjes maakte het voor mij ongemakkelijk, ook al vind ik dat Marijn net zo goed mag genieten van de intocht.
Maar nu logeerde Marijn dus en ging de intocht eigenlijk helemaal aan ons voorbij. Misschien dat we komend weekend maar op zoek moeten gaan naar de Sint. Wie weet komen we hem nog ergens tegen. Gelukkig komt hij ook nog langs op de Klim-op (orthopedagogisch dagcentrum). De ontmoetingen met Sinterklaas zijn voor Marijn het meest bijzondere van het hele kinderfeest. De schoen zetten snapt hij niet, liedjes zingen kan hij niet, pepernoten lust hij niet en in cadeautjes is hij niet geïnteresseerd. Jarenlang kwam Sinterklaas ook bij ons thuis op pakjesavond. Maar dat bezoek werd steeds ongemakkelijker. Want hoewel Marijn enorm uitkeek naar zijn komst, was hij alleen geïnteresseerd in een handje van Sinterklaas. Daarna ging Marijn dan ook het liefst in een hoekje zitten, met zijn koptelefoon op zijn hoofd om vervolgens te genieten van filmpjes op zijn iPad. Afgesloten van alle prikkels. Want uiteindelijk kost alle spanning van de intocht tot aan pakjesavond enorm veel energie.