Moedeloos zitten Alco en ik aan tafel. De afgelopen weken hebben we soms terloops hét gesprek gevoerd, maar nu moet het toch echt. Mijn maag draait om en ik ben er letterlijk misselijk van. We moeten een beslissing nemen. En ook al wisten we dat dit moment ooit zou komen, het wordt er niet makkelijker op. Willen we dit nu al?
Even terug in de tijd. Ruim een week geleden werd ik gebeld door Vanboeijen uit Assen. Zoals ik al eerder schreef hebben ze daar plek voor nieuwe bewoners en nu is het moment dat ze de laatste plekken gaan opvullen. Wij moeten kiezen of we een plaatsje willen voor Marijn. Concreet betekent dit dat Marijn dan ergens in het najaar uit huis zou gaan.

Overvallen
Het telefoontje overvalt me, al heb ik meteen een heleboel vragen. De cliëntadviseur heeft gelukkig alle begrip en begrijpt dat dit een moeilijke beslissing is. We krijgen de tijd om dit rustig te bespreken en te overdenken. Wat zegt ons gevoel? En ons verstand? De eerste reactie van Alco, toen ik hem vertelde over het telefoontje, was duidelijk: ‘nee, nee en nog eens nee.’ En zo voelde ik het ook. Maar tegelijkertijd zijn er heel veel stemmetjes in mijn hoofd die tegenargumenten geven. Het is bijvoorbeeld een mooie plek. Het zijn allemaal kinderen van zijn eigen leeftijd. Maar het is een uur rijden. Een uur!

We komen er niet uit en besluiten het even te laten rusten en eerst voor onszelf na te denken wat we willen. Dat is nog niet zo gemakkelijk. Tussen werk en een korte vakantie door, is het namelijk veel simpeler om dit dilemma ver weg te stoppen in je hoofd en het luikje dicht te doen. Toch moeten we een besluit nemen en de tijd begint te dringen. En dus is het deze week onderwerp van gesprek. We piekeren ons suf.

Wachten
In gedachten vergelijk ik weer alle locaties die we het afgelopen jaar bezocht hebben. Waar zien we Marijn het allerliefste heen gaan? Dat is eigenlijk een andere plek. Maar als ik daarheen bel om te vragen of er inmiddels beweging is in de wachtlijst krijg ik nul op het rekest. En ook op de andere plekken lijkt er maar niks te veranderen. Stiekem zoek ik natuurlijk naar een bevestiging dat het niet erg is om nog even te wachten. Maar vanzelfsprekend krijg ik nergens garanties. De grote vraag is dus of we het aandurven om te wachten. Maar wat nou als de volgende keer dat er plek is, het te laat is?

Eerlijk is eerlijk, ik kan Marijn fysiek niet meer aan. En hij weet dat. Marijn heeft bijvoorbeeld een hekel aan het schoonmaken van zijn billen. Als hij voelt of merkt dat ik dat wil doen, gaat hij tegenwoordig snel op de wc zitten. Dan weet hij zeker dat het me met geen mogelijkheid meer lukt om hem te verschonen. Ergens moet ik daar wel om lachen en lukt het me vaak met trucjes toch wel. Maar gelukkig is Alco ook altijd in de buurt. Toch kan ik niet verwachten dat hij altijd maar thuis is. En wat nou als hij niet meer voor Marijn kan zorgen? Helaas weet ik uit ervaring dat je zomaar een tijdje uit de running kan zijn. Het overkwam mij drie jaar geleden. Toen was ik plotseling maanden aan bed gekluisterd door een nekhernia. Als Alco zoiets overkomt, zou ik me werkelijk geen raad weten. Maar is dát dan de reden om hem nu uit huis te laten gaan?

Tegennatuurlijk
Marijn zit op dit moment heerlijk in zijn vel. Hij is superlief, vrolijk en heel knuffelig. Ik moet er niet aan denken dat hij straks niet meer thuis woont. Als ik hem naar bed breng, kan ik alleen maar denken dat ik dat straks niet meer kan doen. Geen laatste knuffel voor het slapen gaan, niet stiekem nog even onder de dekens zijn voeten kietelen, geen natte nachtzoen meer. Ik wil er niet meer aan denken. Natuurlijk zal dit besluit altijd moeilijk zijn, of het nu is of over twee jaar. Maar nu is Marijn pas 16. Het voelt zó tegennatuurlijk.

Tijdens het eten, onder het televisiekijken, steeds zijn we ermee bezig en elke keer komen er weer nieuwe vragen of opmerkingen. Wanneer zou je het wel doen? En waarom nu niet? Wat als we het nu niet doen en over een paar jaar is er geen plek? Zou deeltijd wonen ook een optie zijn en wat zijn dan de gevolgen? Hoe erg vinden we de reistijd? We blijven zoeken naar een oplossing voor dit vraagstuk, maar helaas het antwoord komt niet. Het is te lastig om te besluiten.
Wat we nu gaan doen? We hebben op dit moment nog werkelijk geen idee. Gelukkig hebben we nog een paar dagen om de knoop door te hakken. Hopelijk komt ons gevoel en verstand dan op een lijn te zitten.

eerder verschenen bij RTV Oost in de serie ‘een toekomst voor Marijn’: verhalen.rtvoost.nl/eentoekomstvoormarijn