We doen het niet! Na heel wat dagen praten, huilen, piekeren en zelfs twee ritjes naar Assen kwamen we tot de conclusie dat Marijn daar helemaal op zijn plek zal zijn. En toch maken we geen gebruik van de vrijgekomen plek.
Zelden hebben we op zo’n lastig kruispunt in ons leven gestaan. En dat vlak voor Marijn zijn verjaardag. We kregen het elke keer Spaans benauwd bij de gedachte dat Marijn straks niet meer thuis woont. Tegelijkertijd wisten we ook dat de wachtlijsten elders zo groot zijn danwel de plekken zo schaars, dat het zeker nog zo’n vijf tot negen jaar (!) kan duren voordat er dichterbij een plek is. Het maakte dit besluit zo ontzettend lastig.

Dromen
De afgelopen weken heb ik vaker dan ooit gedroomd dat Marijn zelf kon aangeven wat hij zou willen. In een van mijn dromen kon hij plotseling schrijven en vertelde precies wat hij wilde. Maar de realiteit is anders en dus moeten wij het besluit voor hem nemen. Moeten wij beslissen waar hij gelukkig wordt. De enige zekerheid die we hebben, is dat Marijn zijn leven nu goed is. Hij leeft als een prins, waarin hij op zijn wenken wordt bediend. Alles is zodanig georganiseerd dat we optimaal rekening houden met zijn behoeftes, ontwikkelingen en overprikkelingen.

Dus hoe weet je nou zeker of een nieuwe plek net zo goed zal zijn? Dat weet je niet. Daar komen we alleen maar gaandeweg achter. Of zoals ze in Assen zeiden: ‘We kunnen het nooit zo goed doen als jullie.’ Dat snap ik wel. Maar gelukkig zagen we ook goed ze hun best doen en hoe liefdevol, geduldig en met plezier ze zorgen voor de kinderen zoals Marijn. We waren dan ook heel blij dat we de afgelopen periode naar Assen zijn gereden om dat te ervaren. Ook zijn we in het weekend met Marijn erheen geweest. Marijn keek aandachtig om zich heen en zag gelijk al paarden in de wei staan. Ons viel opnieuw de rust en de ruimte op. Het voelde dan ook heel erg goed, ook al moesten we er nog steeds niet aan denken dat dit op korte termijn zou gebeuren.
Gelukkig hadden we inmiddels gehoord dat er nog drie bewoners gaan doorstromen en tussen nu en ongeveer twee jaar gaan verhuizen naar een andere plek. Dat betekent dat er binnen afzienbare tijd opnieuw plaatsen vrijkomen. Dat geeft rust. Rust om te besluiten dat we het nu nog niet hoeven te doen. Er viel dan ook een last van onze schouders.

Spannend
Tegelijkertijd voelt dit als de start van een spannende periode. Allereerst is er de onzekerheid. Dromen we niet te veel in ons luchtkasteel, terwijl het op instorten staat? Hoelang gaat het nog goed voordat we echt helemaal uitgeput zijn? De tijd zal het leren. In ieder geval zijn we vastbesloten dat we het de komende tijd met hem gaan redden.

Daarnaast gaan we alvast toewerken naar een toekomst voor Marijn buiten ons gezin. Want er komt nogal wat op ons af en dat kunnen we nu stap voor stap gaan voorbereiden. We moeten niet alleen nadenken over de inrichting van Marijns kamer. Ook willen ze Marijn nog observeren, moeten we nog de juiste dagopvang kiezen, een andere financiering aanvragen en volgen er ook nog een aantal overdrachtsgesprekken. En bovenal moeten we nadenken hoe we Marijn hierop kunnen voorbereiden en hoe we in de toekomst onze rol in zijn leven willen vormgeven.

Loslaten
Loslaten zal lastig worden voor ons. Dat besef ik maar al te goed. Juist omdat we zo gewend zijn, sinds zijn geboorte, om alles voor hem te regelen en te doen. Loslaten betekent echter ook dat we Marijn meer ruimte geven om weer te leren, om te ondernemen en te onderzoeken. Om hopelijk nog weer nieuwe stappen vooruit te maken.

Ik zag het afgelopen week, toen we samen Marijns 16e verjaardag vierden. We gingen varen en toen ik daar zo in het bootje zat, zag ik mijn grote knul vol zelfvertrouwen van de ene plek naar de andere plek lopen op het wiebelige bootje. Hij hielp, op zijn manier, zijn vader zelfs even met sturen. Het was prachtig om te zien. Tegelijkertijd moest ik terugdenken aan ons leven met hem. Het verliep niet zoals we zestien jaar geleden hadden verwacht. Toch hadden we het nooit willen missen en, net zoals het varen, geeft het me knikkende knieën en zweet op mijn rug bij de gedachte dat we Marijn moeten loslaten en dat hij binnen afzienbare tijd niet meer thuis woont. Gelukkig hebben we nu tijd om daar langzamerhand aan te gaan wennen.

eerder verschenen bij RTV Oost in de serie ‘een toekomst voor Marijn’: verhalen.rtvoost.nl/eentoekomstvoormarijn