Marijn werd geboren met een flinke bos met blonde haren. De verpleegsters kwamen allemaal even bij hem kijken, want dat hadden ze nog nooit gezien. Al gauw dunde het uit en stonden de sprieten alle kanten op. Marijn moest dus na een paar maanden al naar de kapper voor zijn eerste knipbeurt. Dat werd een flinke huilpartij, maar daar keek ik eigenlijk niet van op. De meeste kinderen vinden de eerste keer bij de kapper spannend. Bij Marijn bleef het knippen ook de keren daarna moeizaam gaan. Of we hem nou op schoot hielden of in een stoere auto zette, de kapster moest snel met de schaar te werk gaan.

Naarmate Marijn ouder werd, verliep een bezoekje aan de kapper steeds lastiger. Marijn werd al boos als hij de kapperszaak zag en wilde niet naar binnen. Heel lang lukte het ons nog om hem in de houtgreep te houden zodat hij geknipt kon worden. Maar al gauw gilde hij de hele kapperszaak bij elkaar. Dit kon echt niet meer.

Wegrennen
Dus kwam dezelfde kapster voortaan bij ons thuis Marijn knippen. In het begin kregen we hem nog prima in de stoel, maar al gauw had hij door wat ze kwam doen en rende hij weg als hij de kapster aan hoorde komen. Nog weer een fase later zorgden we ervoor dat Marijn alvast in de stoel vastzat, voordat de kapster er was. Met drie man hielden we hem vast en ging er snel de tondeuse overheen. Heel soms lukte een grappig kuifje nog, maar ook dat was al gauw verleden tijd. Marijn probeerde iedereen te knijpen en te bijten en de problemen werden groter naarmate Marijn zelf ook groter en sterker werd. Hij had er echt een bloedhekel aan. Zelfs de kapster verzuchtte ooit dat het net topsport was.

Met dezelfde kapster besloten we toen om de week te knippen en elke keer een klein stukje. De knipbeurten waren vaker en korter. Het kostte veel tijd en moeite, maar warempel, het leek echt te verbeteren. Marijn stribbelde natuurlijk nog wel tegen, maar het was toch minder heftig. Totdat de kapster helaas van haar baas moest stoppen. En dus waren we weer terug bij af: vast in de stoel, Alco hield zijn handen vast en snel ging de tondeuse eroverheen. De angst die Marijn uitgilde, ging letterlijk door merg en been. Wij zaten dan ook letterlijk met onze handen in het haar.0:000:39

Patronen
Twee jaar geleden hebben we, in overleg met de orthopedagoog, de hulp ingeroepen van het CCE (Centrum voor Consultatie en Expertise). We kregen een fantastische begeleidster en ze heeft ons heel veel inzicht gegeven in wat er bij Marijn gebeurde. We leerden onder meer dat we een situatie bij Marijn alleen kunnen veranderen door echt alle factoren te veranderen. Marijn zet alles vast in patronen, dus ook in negatieve. We moesten dus op zoek naar een andere kapster, een andere stoel en een ander tijdstip.
We vonden een zorgkapster en zijn stap voor stap gaan proberen de situatie voor Marijn te veranderen. Het was een lang traject, waarbij de kapster in het begin wekelijks op bezoek kwam, zonder ook maar een haartje te knippen. Eerst alleen een kopje koffie drinken. Maanden later mocht de zorgkapster Marijn helpen met de eerste hapjes van zijn eten. Zo gingen we stapje voor stapje verder: een hand bij het weggaan, voorzichtig over zijn rug wrijven, haren kammen bij papa, een keertje kammen bij Marijn, etc. Elk stapje kostte maanden tijd en vroeg veel geduld van ons. Soms gingen we te snel en moesten we weer een paar weken een stap terug doen. Marijn bepaalde het tempo. Maar langzamerhand begon hij de kapster te vertrouwen.
Ondertussen probeerde een begeleider op de Klimop (de dagopvang) Marijn zijn haren ook vaker te kammen en vervolgens een klein beetje te knippen. Marijn accepteerde het, ook al vond hij het duidelijk niet fijn dat er haartjes van zijn hoofd vielen.

Een paar maanden geleden ging het plotseling snel. De zorgkapster ging meekijken op de dagopvang en kon al snel ook een paar haartjes knippen. En nu, na een traject van ruim twee jaar, is Marijn zover dat hij accepteert dat de kapster komt. De kapster komt elke twee weken en kan dan bijna een half uurtje knippen. Marijn vindt het nog steeds spannend, maar er is geen sprake meer van dwang. Sterker nog, hij helpt zelfs mee zijn haren aan te vegen. En heel voorzichtig dromen wij van wat stoerdere kapsels.

eerder verschenen bij RTV Oost in de serie ‘een toekomst voor Marijn’: verhalen.rtvoost.nl/eentoekomstvoormarijn