Alweer 15 jaar geleden werd ons prachtig kereltje geboren. Ik zat de eerste maanden op een roze wolk, ook al sliep hij wel erg veel. Langzamerhand kwamen de eerste zorgen. Vooral bij mij. Hij reageerde anders dan zijn zus Esmee, hij tilde nog nauwelijks zijn hoofd op en keek me zelden aan. ‘Jongens zijn nou eenmaal trager’, kreeg ik steeds te horen als ik tegen iemand voorzichtig mijn zorgen uitte. Maar na de gehoortest rond 9 maanden, waarin hij ‘niet reageerde zoals andere kinderen’, begon toch een lange medische zoektocht. Die leidde pas rond Marijn z’n tweede verjaardag tot de conclusie dat hij een aangeboren hersenbeschadiging had. Wat dit betekende voor de toekomst was toen niet te voorspellen.

Cadeautjes
Rondom zijn verjaardag denk ik altijd terug aan deze rollercoaster. En nu is hij alweer 15. Inmiddels veel groter dan zijn moeder en beresterk. Zijn wereld wordt met de jaren steeds iets kleiner en overzichtelijker. Vaste structuren en voorspelbaarheid in zijn dag voorkomen die hele boze buien. Hield hij vroeger van feestjes, nu moet hij er niks meer van weten. Toch willen we zijn verjaardag niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Dus spreiden we dit meestal over een paar dagen, om de kans op driftbuien te verkleinen. Helaas is dat niet helemaal gelukt.

Marijn vierde eerst zijn verjaardag op de Klim-op (dagopvang). Vroeger kwamen we dan gezellig langs met taart en cadeautjes voor de kinderen. Maar Marijn denkt dat hij naar huis mag als hij ons ziet. Dus blijven wij op zo’n dag weg. Op de Klim-op hebben ze heel erg hun best gedaan om er een mooie dag van te maken en op de foto’s zie je Marijn ook echt genieten. Hij had cadeautjes gekregen en leek dat zowaar te willen uitpakken. En als traktatie is Marijn met zijn hele groep bij de McDonalds wezen eten. Dat was een groot succes. Totdat hij thuiskwam. Toen was er werkelijk geen land met hem te bezeilen. Kennelijk moest alle spanning van die dag eruit. Zelfs even afkoelen in het zwembad hielp niet. Marijn schopte en sloeg tegen alles wat hij tegenkwam. Pas tegen de avond werd hij weer rustig.

Glijbanen
Als gezin gaan we rondom zijn verjaardag altijd een activiteit doen wat hij heel erg leuk vindt: fietsen of zwemmen. Dit keer kozen we voor een zwembad net over de grens in Duitsland. Daar is een zwembad met veel glijbanen, waterspeelgoed en het water is overal maximaal 1.30 diep. Het was er geweldig voor Marijn. De spannende en snelle glijbanen waren mooi weggestopt. De kleinere en veiligere glijbanen lagen overzichtelijk op een pleintje bij elkaar.

Marijn genoot ervan dat hij, samen met zijn zus, keer op keer van allerlei verschillende glijbanen mocht. Hij had nauwelijks tijd om tussendoor wat te eten of te drinken. Na drie uur waren Alco, Esmee en ik gesloopt van het heen en weer lopen door het water, op de kant en bij de glijbanen. Maar Marijn leek van geen ophouden te weten. Dit resulteerde dan ook in een flinke driftbui toen we gingen aankleden. Ook al hadden we dit tijdig en zo goed mogelijk aangegeven. Je zag aan Marijn dat het niet binnenkwam. Te druk met alle leuke prikkels die er waren. Met moeite hebben Alco en ik hem samen weer in de kleren gekregen en naar de auto geloosd. Bezweet en uitgeput zaten we even later in de auto en dit legt toch een domper op zo’n leuke dag.

Op zijn verjaardag zelf (afgelopen maandag) gingen we met Marijn naar zijn favoriete buffetrestaurant. Om er zeker van te zijn dat hij daarvan kon genieten, hebben we vooraf geregeld dat we een paar hoge tafels tegen elkaar aan konden krijgen op een rustig plekje in het restaurant. Marijn heeft namelijk een grote voorkeur voor hoge tafels en barkrukken. Verder hadden we zijn iPad met koptelefoon bij ons, zodat andere geluiden wat werden gefilterd. Tot slot gingen we bewust op een rustige dag. In dit all-you-can-eat restaurant konden we twee uur eten. Opa en oma waren ook mee en die hadden we vooraf gewaarschuwd. Je moet wel snel eten, want waarschijnlijk staan we na een uur weer buiten. Meestal houdt hij het niet langer vol.

Tot onze grote verbazing heeft Marijn het er bijna twee uur volgehouden. Hij genoot enorm van het heen en weer lopen naar het buffet. Iemand van ons liep met hem mee en Marijn koos steeds weer hetzelfde: patat en mini-frikandellen. Vol trots rende hij dan weer terug naar de tafel om er vervolgens lekker van te smullen. Tegen het eind van de tijd merkten we dat hij wat onrustig werd. We zijn zo snel mogelijk weggegaan en daarmee konden we zijn boze bui beperken. Op die manier hadden we een mooie afsluiting van zijn verjaardag.

eerder verschenen bij RTV Oost in de serie ‘een toekomst voor Marijn’: verhalen.rtvoost.nl/eentoekomstvoormarijn