Mijn ouders willen graag dat ik de zorg voor Marijn op mij neem als zij er niet meer zijn. Die toekomst lijkt misschien nog heel ver weg, maar komt ondertussen steeds dichterbij. Ik hoop natuurlijk dat als mijn ouders overlijden, we al een stuk ouder zijn en dat Marijn dan al een eigen woonplek heeft gevonden. Een woonplek waar hij zich fijn voelt en kan genieten van het leven.
Naar aanleiding van mijn vorige blog ben ik er meer mee bezig geweest. Hoe moet ik de zorg voor Marijn in de toekomst voor me zien? Wat wordt er dan eigenlijk van me verwacht? Ik heb er ook met mijn ouders over gesproken. Hoe zien mijn ouders de toekomst van Marijn voor zich? Wat verwachten ze van mij hierin? Wat als hij dan nog thuis woont? Ik wilde graag het toekomstplan dat mijn ouders hebben geschreven lezen. Het is in mijn ogen erg belangrijk om dit nu al te weten.
Met veel liefde in mijn hart wil ik de zorg op me nemen. Hij is mijn kleine lieve broertje en ik zal hem de aandacht geven die hij nodig heeft. Ik ben blij dat mijn ouders het al uitgebreid op hebben geschreven. Veel weet ik onbewust wel, zoals bijvoorbeeld de geluiden die hij maakt, wat hij bedoelt met gebaren, waar zijn aandachtspunten zitten. Maar ik heb eigenlijk nooit zo naar hem gekeken. Toch kan ik me voorstellen dat het handig is voor begeleiders om al die afzonderlijke dingen te weten. Het is een uitgebreid plan waar ik, als het nodig is, meteen mee aan de slag kan. Dat is fijn.
Verantwoordelijkheid
Ik zie de zorg van Marijn niet als een verplicht onderdeel van mijn leven, maar
meer als een natuurlijke taak. Het is wel een opgave en daar ben ik mij zeker
van bewust. Ik weet nu natuurlijk nog niet wat ik moet doen en het kost tijd om
me daarin te verdiepen. Ik besef dat het wel mijn hele leven zal beïnvloeden.
Ik vind dat natuurlijk spannend, want ik draag toch de verantwoordelijkheid
over Marijn. Tegelijkertijd ben ik niet bang dat ik ooit een verkeerde
beslissing zou nemen. Maar dit deel van mijn toekomst is in ieder geval zeker
en dat geeft me ook wel weer een beetje rust. Ik ben een planner en kan me hier
dus op voorbereiden.
Ik hoop dat ik later een leuke baan, een fijne relatie en misschien zelfs kinderen heb. Ik zou dan proberen om in ieder geval Marijn regelmatig te bezoeken, afhankelijk wat bij hem en mij past. Misschien kan hij dan wel komen logeren en gaan we samen een stuk autorijden en wandelen in het bos. Hopelijk went hij ook aan mijn kinderen en wordt het voor hun een echte oom, ook al zullen ze hem in het begin niet begrijpen of lastig vinden.
Eigen
leven
Ik vind het ontzettend gek om te praten over de toekomst van Marijn, omdat ik
natuurlijk nog niet precies kan zeggen wat er op mij af komt. Daarom is het
belangrijk om nu al goed mee te kijken met mijn ouders en vragen te stellen
waar nodig. In ieder geval zal de zorg van Marijn mij niet tegen houden om zelf
leuke dingen te gaan doen en mijn eigen leven te leiden.
Er zijn een heleboel dingen die ik me nog afvraag als het gaat om de zorg voor Marijn. Hoe zit het op financieel gebied, hoe moet ik dat regelen? Kan ik wel met hem een dag iets leuks gaan doen of kan hij wel een keer komen logeren? Allemaal vragen waar ik en ook mijn ouders nu nog geen antwoord op hebben. Hopelijk wordt dit de komende jaren steeds duidelijker. Ik maak me er nu nog geen zorgen over, ook omdat ik weet dat er genoeg mensen (buiten mijn ouders om) zijn die mij hierbij willen helpen.
Er is nog wel een vraag waar ik ook over nadenk: wat als mijn ouders en ik tegelijkertijd komen te overlijden. Wie pakt dan de zorg op?