We hebben het geluk dat Marijn zelden ziek is. Maar de laatste paar weken kwakkelt hij weer wat. Het lastige is, dat we dan alleen maar kunnen gissen wat er aan de hand is. Meestal heeft hij ongeveer een keer per jaar last van een oor- en/of keelontsteking. Inmiddels zijn we alert op deze gebieden als hij ziek is, want Marijn vindt het erg lastig om aan te geven waar hij pijn heeft. Waar Esmee vroeger altijd gelijk naar haar oren greep als het weer eens raak was, wijst Marijn meestal naar zijn buik.
Ooit waren we bang voor een blindedarmontsteking omdat hij echt heel erg ziek was. Hij had flinke koorts en bleef maar naar zijn buik wijzen. De huisarts deed wat testjes en keek voor de zekerheid ook even naar zijn keel en oren. Bingo. Die waren beiden flink ontstoken. Na een antibioticakuur was hij dan ook snel weer de oude.
Overgeven
De begeleider van de dagopvang belde een paar weken geleden. Marijn had na zijn middageten overgegeven. Ik moest meteen terugdenken aan een aantal jaren geleden. Marijn vindt het lastig om te spugen en al helemaal boven een emmer of de wc. Die duwt hij weg. Verder voelt hij zich dan zo beroerd, dat hij het liefst rond gaat lopen, terwijl het er soms met golven uitkomt. Ik zal jullie de details verder besparen.
Ditmaal bleef het spugen gelukkig beperkt tot een keer. Daarna leek hij weer op te knappen, maar toen hij ’s middags thuiskwam, was hij een zielig boos hoopje. Hij ging op de grond zitten en gromde wat voor zich uit. We zien meteen dat er iets is, maar het is zo lastig om dan te snappen waar hij last van heeft. Is hij misselijk? Zijn het toch weer zijn keel en oren? Uiteindelijk wilde hij in zijn bed liggen en moest papa hem stevig vasthouden. Al snel viel hij in slaap.
Ruim 24 uur wilde hij alleen maar in het donker in zijn bed of in ons bed liggen slapen. Hij kruipt dan als een klein kind helemaal tegen ons aan. Alco en ik wisselden elkaar om de paar uur af, zodat we zelf ook even bij konden komen. Het was immers bloedheet, Marijn lag te zweten en je armen beginnen op een gegeven moment te tintelen. Af en toe maakten we Marijn even wakker zodat hij in ieder geval bleef drinken. Daar werd hij echter erg chagrijnig van, want dat wilde hij helemaal niet. Hij kneep met zijn ogen en keek dan echt heel zielig. Ondertussen konden we alleen maar gissen wat er aan de hand was. Hij wees wel naar zijn hoofd als we vroegen waar hij pijn had. Maar of hij dat ditmaal wel bewust deed? Het leek op een migraineaanval. Maar zeker weten doen we het niet.
Oren
De laatste dagen greep hij weer naar zijn buik, terwijl hij wat gromde. Zou hij weer ziek worden? Maar even later is er dan niks meer aan de hand. Afgelopen week pakte hij plotseling zijn oren vast. Zou het dan toch? Omdat Marijn het niet kan aangeven, besloten we toch maar even een ritje naar de huisarts te maken. Met moeite kon de huisarts in zijn oor kijken, maar die was inderdaad flink geïrriteerd. Hopelijk kunnen we een echte ontsteking door middel van druppels voorkomen.
Het enige wat we kunnen doen als Marijn zo ziek is, is meegaan met wat hij wil. Tegelijkertijd kan ik alleen maar denken: kon je maar duidelijk maken wat je mankeert. Dat blijf ik een van de moeilijkste dingen vinden en ik hoop echt dat zware blessures of ziektes Marijn bespaard blijven.