Marijn woont inmiddels alweer vier maanden bij Vanboeijen in Assen en langzaam beginnen we allemaal te wennen aan de nieuwe situatie. In de eerste weken overheerste hier het verdriet dat Marijn niet langer thuis woont. Inmiddels komen er ook momenten dat het lekker is dat we niet de hele dag met de intensieve zorg en begeleiding bezig hoeven te zijn en dat er ruimte is voor andere dingen. Maar eerlijk is eerlijk, het gaat met ups-and-downs.

De eerste maanden na Marijn z’n verhuizing lag de focus vooral op het wennen aan zijn nieuwe woning. Marijn leek de eerste weken vooral te beschouwen als een lange logeerpartij, speelde leuk met andere bewoners en probeerde verder de nieuwe structuur in de dag te herkennen. Hij kreeg te maken met veel nieuwe begeleiders, maar lijkt het over het algemeen met iedereen goed te kunnen vinden. Natuurlijk heeft hij zo zijn voorkeuren en vooral op mannelijke begeleiders (en die zijn er veel) reageert hij enthousiast. Daarnaast had hij gelukkig meteen al een klik met enkele bewoners en speelde hij heel veel buiten. Gaandeweg verdween het vakantiegevoel voor Marijn. Hij begon wat meer te mopperen en probeerde uit hoever hij kon gaan bij sommige begeleiders.

Verzorgingsmomenten
Vooraf hadden we afgesproken om vooral de moeilijke verzorgingsmomenten zo snel mogelijk op te pakken. Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt bij Marijn. Hij heeft al jaren een hekel aan haren wassen, nagels knippen en ook scheren behoort niet tot zijn favoriete momenten. En dus begonnen ze bij Vanboeijen al vrij snel met elke dag haren wassen. Elke dag! Dat was natuurlijk even wennen voor Marijn. Normaal gebeurde dat maar twee keer per week. Toch weten we inmiddels dat Marijn het snelst moeilijke dingen accepteert als het regelmatig gebeurt. En dus eerst maar eens elke dag (soms zelfs twee keer per dag). In het begin verzette Marijn zich er echt tegen, maar het is geweldig om te horen hoe hij het nu steeds meer toelaat. Hij vindt het nog steeds niet leuk, maar laat het bij steeds meer begeleiders toe. Ook het scheren is een dagelijks ritueel voor Marijn en sinds begin dit jaar hoort ook het knippen van de teennagels erbij.
Marijn vindt het verschrikkelijk om nagels te knippen en dan vooral aan zijn voeten. Als het niet regelmatig gebeurt, wordt dit steeds lastiger. Gelukkig groeien zijn nagels niet zo snel. Omdat sinds de start van de corona-crisis het knippen weer problematischer is geworden, moest de begeleiding echt weer van vooraf aan beginnen. Dit betekende dat ze eerst elke dag oefenden met het aanraken van zijn voeten en daarbij zijn tenen gingen tellen. Dat vindt Marijn al heel spannend. Met heel veel geduld lukt het inmiddels steeds beter om één nagel per dag te knippen.

Begeleiding
De eerste maanden was het voor de begeleiding natuurlijk ook wennen. Wie is Marijn, wat wil hij wel en niet, hoe kan je hem het beste begeleiden. We kunnen nog zo goed mogelijk een overdracht doen, uiteindelijk reageert Marijn in elke situatie ook weer anders. En dat is ook nog eens verschillend per begeleider. Is dat erg? Nee helemaal niet. Het is mooi om te zien hoe veilig Marijn zich daar voelt. Dat merken we vooral omdat hij goed eet, slaapt en poept. Verder is hij vaak vrolijk en laat tegelijkertijd ook regelmatig zijn boze kant zien. Kortom, hij is echt zichzelf.

Thuis
Ondertussen is Marijn al meerdere keren thuis geweest. Hij is altijd heel blij als we hem ophalen. Hij staat soms al op de uitkijk en zodra hij ons ziet klopt Marijn enthousiast op de ramen. Hij komt blij zijn spullen aandragen als ik zijn tas inpak en hij geniet duidelijk van de autorit naar huis.
Thuis kan je goed merken wat hij gemist heeft en dat is knuffelen. Dat doen we in zo’n weekend dan ook heel erg vaak. Verder is het voor ons een beetje zoeken vanwege de corona-pandemie. Nog steeds zijn veel favoriete activiteiten niet mogelijk. Maar gelukkig is Marijn al heel blij dat zijn vaste structuur op de zaterdagochtend hetzelfde is gebleven: rustig wakker worden, lekker knuffelen, uitgebreid ontbijten en daarna met papa naar de markt langs de visboer. En ’s middags gaan we nog steeds een rondje roltrappen op het station doen. Inclusief even wat drinken. Alleen dat doen we in de kou op het station. Het deert ons niet, want het maakt Marijn gelukkig. Hij accepteert gelukkig prima dat wij op zulke momenten een mondkapje dragen en voor Marijn is het niet verplicht. Gelukkig is het daar ook zo rustig dat we prima voor afstand kunnen zorgen. Het zijn de enige uitjes die op dit moment mogelijk zijn.

Het moeilijkste moment blijft het wegbrengen van Marijn op de zondag. De eerste keer deden we dat samen, maar toen werd Marijn ontzettend boos en kregen we hem niet rustig. Nu brengt Alco hem elke keer terug. Inmiddels is de boosheid veranderd in dikke tranen. En hoewel de begeleiding Marijn meteen overneemt en zorgt voor afleiding, blijft het verschrikkelijk om je kind zo achter te laten. Ook al is hij na een klein kwartiertje alweer lekker aan het spelen. Hopelijk gaat dat wegbrengen ooit nog wennen…