Ruim anderhalf jaar geleden begonnen we onze zoektocht naar een woonplek voor Marijn. Heel wat gesprekken en bezoeken aan instellingen later, begint zijn toekomst steeds meer vorm te krijgen. Een toekomst buiten ons gezin. En hoewel we onlangs hebben besloten om niet voor de vrijgekomen plek in Assen te gaan, is het proces wel in gang gezet.

De komende tijd gaan we ons verder voorbereiden op de verhuizing van Marijn naar een nieuwe woonplek. We gaan zoeken naar de juiste dagopvang, nadenken over hoe we Marijn gaan voorbereiden en ondertussen proberen we antwoorden te vinden op nog heel veel vragen over zijn toekomst. En hoewel we stiekem hopen dat het nog twee jaar gaat duren, willen we er wel klaar voor zijn als er toch eerder een plekje vrijkomt. Voor zover dat mogelijk is natuurlijk, want wanneer ben je er als ouders echt klaar voor om je zoon, die altijd zorg nodig zal blijven hebben, los te laten? Hoe je het ook wendt of keert, het moment komt dichterbij. Het zal moeilijk worden en we zullen met z’n allen moeten wennen. Maar de zekerheid dat we een mooie plek voor Marijn hebben gevonden, geeft ons ook rust.

Vermoeid
Ondertussen genieten we van Marijn die nu al maanden goed in zijn vel zit en al een jaar vrij is van epileptische aanvallen. Wat een verademing. Vlak voor de zomer was Marijn wel erg vermoeid en dan gaan gelijk alle alarmbellen rinkelen. Maar na twee weken logeren, hebben we het gevoel dat ook Marijn gewoon toe was aan vakantie. In het logeerhuis kon hij rustig opstarten, lekker spelen en lui hangen op de bank. Wat dat betreft is hij soms ook een doodgewone puber.

Niettemin waren we dolblij dat hij na twee weken logeren weer thuiskwam en dat hebben we gevierd: roltrappen, een visje op de markt halen, wat drinken op een terras, een nachtje slapen bij papa, zwemmen en spelen met zijn zus. Alles kwam dat weekend voorbij. Als kers op de taart mocht Marijn ook voor het eerst mee in een vrachtauto. Tijdens de feestweek in Lemelerveld is er altijd een zogenaamde Truckopstapdag voor mensen met een verstandelijke beperking. En precies zo’n activiteit maakte voor ons weer duidelijk waarom het leven met Marijn zo complex en tegelijkertijd zo genieten is.

Vrachtwagen
Allereerst is het heel moeilijk om Marijn een eenmalige activiteit duidelijk te maken en dat kunnen we ook niet te vroeg vertellen (omdat hij dan denkt dat het gelijk gaat gebeuren). Dus vlak voor vertrek lieten we pas een foto van een vrachtwagen zien. Marijn stond in eerste instantie te springen van blijdschap, maar heeft vervolgens de hele autorit naar Lemelerveld ‘gevraagd’ wat hij nou ging doen. Continu tikte hij ons op de schouders en wilde hij op mijn telefoon de foto van de vrachtwagen zien.
Toen we op het terrein aankwamen was er geen vrachtauto te zien. Het was alleen de verzamelplaats voor de deelnemers om te wachten op de chauffeurs. En wachten kan Marijn niet. We hadden expres nog niet gegeten en hoopten dat Marijn dit rust gaf. Niets bleek minder waar. Marijn werkte in vijf minuten maar liefst vier boterhammen naar binnen. Terwijl andere mensen met een beperking rustig bleven wachten, werd Marijn steeds onrustiger. De spanning werd hem al gauw te veel en dus ging Alco met hem naar buiten om daar wat rond te lopen.  

Spanning
Na een half uurtje wachten mocht Marijn eindelijk plaatsnemen in de vrachtwagen. Hij klom er heel behendig in en zat vol spanning om zich heen te kijken. Alco ging met hem mee. We hadden geen idee hadden of Marijn het twee uur vol zou houden, dus ik bleef in de buurt. Gelukkig heeft Marijn genoten van de hele trip. Alleen bij terugkomst was het voor Marijn wel gelijk klaar. Toen hij mij zag wilde hij meteen de vrachtwagen uit, het maakte Marijn niet uit dat er nog meerdere vrachtauto’s achter hem stonden te wachten. En zelfs de trappetjes bij het uitstappen sloeg hij het liefste over. Vervolgens moest alle spanning er even uit, wat Marijn dan het liefste op ons afreageert. We weten hier inmiddels beter mee om te gaan en negeren alle blikken van omstanders. Op zo’n moment focussen we ons alleen op Marijn. We zorgen ervoor dat we hem zo snel mogelijk uit de situatie halen en schakelen snel over naar zijn vaste ritme of een van zijn favoriete bezigheden, zodat hij tot rust komt. Ditmaal gingen we wat drinken op een terrasje en even een paar keer van de roltrap af. Al gauw zie je Marijn dan ontspannen.

We blijven altijd zoeken naar bijzondere uitjes en zoeken regelmatig de grenzen met Marijn op. Misschien wel meer dan ooit. Gewoon om nog zoveel mogelijk van hem te genieten. En natuurlijk stopt dat niet als hij in de toekomst ergens anders gaat wonen. Toch zal het dan anders zijn. Minder vaak en in een ander ritme, waar we ongetwijfeld zelf ook aan moeten wennen. We laten de toekomst maar op ons af komen.

eerder verschenen bij RTV Oost in de serie ‘een toekomst voor Marijn’: verhalen.rtvoost.nl/eentoekomstvoormarijn