Marijn was een jaar of veertien toen er weer eens bloed moest worden afgenomen. We hadden inmiddels al wat traumatische ervaringen achter de rug en meestal moest Marijn met vier of vijf man worden vastgehouden. Inmiddels was hij een grote en sterke puber geworden, dus waarschuwden we dat er extra hulp nodig was om Marijn in bedwang te houden. Toch dachten ze bij de bloedafname in het ziekenhuis dat ze het wel alleen met de vader van Marijn af konden. Mooi mis. Het werd een groot drama en uiteindelijk moest de kinderarts ermee bemoeien om meer mankracht erbij te krijgen. Zulke drama’s wil je als ouders het liefst voorkomen. Dus wogen we voortaan met de kinderarts altijd af of een inenting of bloedafname echt nodig was. We proberen zoveel mogelijk behandelingen die traumatisch voor Marijn zijn, te combineren.
Op een gegeven moment hadden we nog bloed van Marijn nodig voor een onderzoek. Dit hebben we toen kunnen combineren met een behandeling van de tandarts. Dat moet namelijk altijd onder narcose gebeuren (ook al zo’n drama, want ook daar komt een naald aan te pas). Toen hij eindelijk onder narcose was, hebben ze dus ook wat buisjes bloed afgenomen. Meteen wat extra’s voor eventueel vervolg dna-onderzoek in de toekomst.
Inmiddels zijn we weer een aantal jaren verder. Hij moet nog steeds twee inentingen hebben, maar deze zijn niet zo urgent. Op advies van de AVG-arts (arts verstandelijk gehandicapten) hebben we voor de ene inenting niet Marijn, maar juist zijn zus laten inenten, om de kans op besmetting thuis zo klein mogelijk te houden. Verder hebben we met de arts afgesproken dat we wachten totdat Marijn weer een keer onder narcose moet. Dan proberen we hem meteen te laten inenten.
Corona-vaccin
En toen kwam het corona-vaccin. In eerste instantie kwam Marijn daarvoor niet in aanmerking, omdat hij nog 17 is. Enkele weken geleden werd echter besloten dat ook 16 en 17-jarigen een corona-vaccinatie kunnen krijgen. Met de AVG-arts hadden we afgesproken dat we Marijn niet zouden laten inenten, omdat het onder zulke grote dwang moet gebeuren en hij niet tot een kwetsbare doelgroep behoord. Hij is immers vrijwel nooit ziek en zijn epilepsie is rustig dankzij de medicatie. Toch veranderden we zo’n drie weken geleden van gedachten.
Marijn was thuis en we hadden een gezellig weekend gehad. Toen Marijn weer terug op de woongroep was, bleek een van de andere bewoners corona-achtige klachten te hebben. De hele woning moest in quarantaine. Marijn werd extra in de gaten gehouden, want hij had net voor het weekend veel en lang met deze medebewoner gespeeld. Toen Marijn later die avond ook dezelfde soort klachten kreeg, werden we gebeld met het advies om ook in quarantaine te gaan en ons eventueel na vijf dagen te laten testen. Marijn kan geen afstand houden (snapt dat niet) en heeft dat thuis natuurlijk ook niet gedaan. Marijn zouden ze ook proberen te testen.
We waarschuwden de begeleiders al dat het testen in september thuis heel moeizaam was verlopen. Met premedicatie en onder dwang lukte het uiteindelijk wel. Tot onze grote verbazing liet Marijn dit op de woongroep echter goed toe. Ze hoefden hem alleen te beloven dat hij een cracker met pindakaas als beloning kreeg. Het bleek maar weer eens dat bij Marijn eenzelfde handeling in een totaal andere setting (andere locatie, andere mensen, andere aanpak) soms prima werkt. Je moet alleen even weten hoe. Overigens geeft dit geen garantie voor een volgende keer. Het hangt van zoveel factoren af. Wat herinnert hij zich er nog van, zit hij lekker in zijn vel, wie begeleidt hem. Waarschijnlijk had hij ook echt heel veel zin in die cracker en voor eten doet Marijn heel veel. De test lukte dus en gelukkig bleek Marijn (en ook de andere bewoner) negatief. Phoe….gelukkig dus geen corona en ook wij konden weer uit quarantaine.
Tegelijkertijd met dit moment lag de brief van de woongroep in de brievenbus, waarin we toestemming moesten geven voor het corona-vaccin. Als die test zo goed gaat, zou dan het vaccineren ook niet kunnen lukken? Het zou toch fijn zijn als hij beschermd is. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de woongroep.
Na overleg met de AVG-arts besloten we dat ze een poging mochten wagen. Maar wel met de afspraak dat als er veel dwang nodig is, dat ze het niet zouden doen. Verder spraken we af dat Marijn voor de zekerheid premedicatie kreeg, zodat hij wat duffer en trager wordt. Verder bespraken we wat nog meer mogelijk is om het zo soepel mogelijk te laten verlopen. Hij zou op de woongroep geprikt worden, zodat hij niet al prikken bij anderen ziet. De naald ook niet vooraf laten zien en het liefst Marijn vooraf al in zijn hemd laten lopen, zodat je geen mouwen hoeft op te stropen. Snel handelen was het advies. Gelukkig zijn ze het werken met deze doelgroep ook gewoon gewend, dus we hadden er alle vertrouwen in.
Tot onze vreugde kregen we in de loop van de ochtend het bericht dat Marijn het corona-vaccin heeft gekregen. Het ging eigenlijk heel soepel. Hij had weinig last van de pre-medicatie en accepteerde de inenting prima. Wat een kanjer. En wat een opluchting. De eerste bescherming is er dus. Nu duimen dat de tweede prik net zo makkelijk gaat. Al is die garantie er nooit.