‘Leven we in Nederland wel voldoende met elkaar en niet te veel naast elkaar?’, hoorde ik Koning Willem-Alexander zeggen in de troonrede. Ik moest gelijk terugdenken aan afgelopen weekend. Het is maar een voorbeeld waar we regelmatig tegenaan lopen als het gaat om voldoende met elkaar leven.

We waren afgelopen weekend een dagje naar attractiepark Duinrell, op uitnodiging van Stichting Stinafo. De missie van deze organisatie is om kinderen met een beperking gewoon mee te laten doen in onze maatschappij. En hoewel we dolgraag met onze zoon mee willen doen, is dat niet eenvoudig. We moeten steeds alert zijn op het gedrag van Marijn en hoe mensen daar dan op reageren. We hebben ontzettend veel voorbeelden waaruit blijkt dat er soms weinig begrip is voor het feit dat Marijn zelf ook niet weet wat hij doet. Mensen overschatten hem vaak en begrijpen niet hoeveel gevolgen een reactie voor ons kan hebben.
Normaal gesproken zijn uitjes naar drukke plekken dan ook niet mogelijk voor ons. Toch durfden we het dit keer aan, omdat de stichting, in samenwerking met het pretpark, de deuren al een uur eerder openden voor de deelnemers aan de familiedag van Stinafo. Dit betekende dat we in alle rust alvast wat attracties konden uitproberen.

Toen we bij het pretpark aankwamen was Marijn al gelijk van slag. Het ontvangstcomité van Stinafo bestond uit verschillende goochelaars die bij de ingang ons staande hielden. Dat vond Marijn maar niks en reageerde dit af op zijn vader en tegelijkertijd trok hij ons mee naar de ingang van het park. Marijn had maar een doel: de achtbaan, zijn favoriete attractie.

Glijbaantoren
Terwijl we daarheen liepen, kwamen we langs een speeltuin met een prachtige glijbaantoren en wipwappen. Marijn was spontaan vergeten wat hij eigenlijk wilde en trok zijn zus mee de speeltuin in. Samen op de wipwap en van de glijbaan. Het is ongetwijfeld een raar gezicht om twee van die grote pubers in de speeltuin te zien tussen al die kleintjes. Gelukkig heeft ook Esmee geleerd om zich daar niks van aan te trekken en zich te focussen op haar broertje. Ondertussen genoot Marijn met volle teugen.

Daarna maakte Marijn samen met zijn zus en vader een paar ritjes in de kikkerachtbaan. Inmiddels was het park open voor andere bezoekers en werd het langzamerhand drukker. Omdat we een speciaal bandje om onze pols droegen, mochten we bij de meeste attracties via de uitgang naar binnen. Dat was prettig, zeker toen het drukker werd. Op die manier gingen we bijvoorbeeld in de Splash, een soort waterachtbaan. Op zulke momenten ben je enerzijds blij dat je Marijn de vele prikkels in de wachtrij kan besparen, maar tegelijkertijd voel je je ook ongemakkelijk omdat je beseft dat anderen daardoor langer moeten wachten. Ik ben altijd dankbaar als mensen begrip tonen. Het maakt de dag zoveel ontspannener. Toch wilde Marijn al snel weer terug naar de glijbaantoren.

Patat
Tijdens lunchtijd had Marijn duidelijk honger en wilde hij op elk terrasje dat hij tegen kwam gaan zitten. Bij Stinafo zouden we getrakteerd worden op patat, alleen moest hij nog even wachten totdat het tijd was om dit op te halen. We gingen vast naar het speciaal ingerichte terras van de stichting, in de hoop dat Marijn daar even rustig een filmpje kon kijken om de tijd te doden. Helaas had hij daar duidelijk geen zin in. Het was voor ons een verademing dat de vrijwilligers gelijk begrepen hoe je hiermee om moet gaan. Gewoon alvast een patatje regelen voor onze grote knul.

Na het eten hoopten we dat Marijn nog meer attracties wilde verkennen. Maar daarvoor was het inmiddels te druk geworden. Marijn wilde alleen nog maar naar de glijbaan. Veel attracties hebben we dus niet gezien.
Op een gegeven moment was Marijn zijn hoofd vol van alle geluiden, mensen en indrukken en wist hij zelf ook niet meer wat hij wilde. Tijd dus om naar huis te gaan voordat hij helemaal zou ontploffen.

Op de terugweg stopten we nog even bij een (water)speelplaats om wat te drinken. Marijn genoot samen met andere kinderen van het springen op een springkussen. Alleen toen hij in zijn enthousiasme een ander kindje nadeed en ook even in een waterplas stampte, zag je weer hoe weinig begrip er soms is bij mensen. Marijn stampt natuurlijk harder en de spetters komen hoger en dus precies op de mensen die vlakbij de waterplaats zaten. Marijn kreeg gelijk boze reacties naar zijn hoofd geslingerd. Gelukkig begrijpt hij dat niet, maar voor ons was het weer de bevestiging dat de uitspraak van de koning heel erg klopt. Des te fijner is het, dat er toch nog stichtingen, zoals Stinafo, zijn die zich blijven inzetten om samen leven te stimuleren. Zo blijven we toch nog een beetje onderdeel van de samenleving.