Je favoriete eten zal
maar niet meer te koop zijn. Dan heb je toch echt een probleem. Wij maakten het
een paar jaar geleden mee. Plotseling werden de zogeheten Kabouter Plop-koeken,
vernoemd naar die bekende televisieserie, uit de handel genomen. Dit was het
enige koekje wat Marijn lustte. En omdat hij verder totaal niet van snoep of
koek houdt en eten heel lang een probleem is geweest, maakte we ons toch wel
zorgen.
Via een oproepje op Facebook kregen we uit het hele land dozen Plop-koeken
toegestuurd. Ondertussen probeerde we Marijn aan andere koekjes te laten
wennen. Maar dat wilde meneer niet. Hij bekeek elk nieuw koekje aandachtig en
legde het gelijk weer weg.
Trucjes
Eten is eigenlijk altijd een aandachtspunt geweest bij Marijn. De problemen begonnen al direct na zijn geboorte. Marijn had totaal geen behoefte om te eten of te drinken. Met allerlei trucjes probeerden we hem aan de borstvoeding te krijgen. Dat is uiteindelijk gelukt. Maar zodra hij te veel moeite moest doen, liet Marijn los en viel hij direct weer in slaap.
Ook de overgang naar vaste voeding verliep moeizaam. Behalve een fruithapje banaan, wilde Marijn niks eten. Het maakte niet uit of het eten vers was gekookt of uit een potje kwam. Hij liet het zo weer uit zijn mond lopen. Behalve als we hem eerst een lepeltje banaan gaven en daarna een lepel warm eten. Stapje voor stapje accepteerde hij steeds meer eten.
Op een gegeven moment wilde Marijn alleen vlees eten en weigerde hij zijn mond open te doen voor al het andere eten. Dus legden we een stukje vlees vooraan op de lepel, zodat hij alleen dat zag en verstopte daarachter een hapje geprakte groenten.
Gelukkig eet Marijn inmiddels erg goed, al kan hij nog steeds gaan kokhalzen als hij iets ziet wat hij niet kent. Ook moeten we het vlees nog steeds apart aanbieden om te voorkomen dat hij de rest van het eten laat staan of dat hij in een keer al het vlees in zijn mond propt. Marijn is namelijk ondergevoelig in zijn mond en voelt niet goed of hij teveel in zijn mond heeft (ook voelt hij niet goed of eten te heet is). We moeten dus opletten dat hij zich niet verslikt. Daarom krijgt hij ook nog steeds zijn brood in kleine stukjes. Anders neemt hij veel te grote happen. Ooit is Marijn bijna gestikt omdat hij te snel een paar stukjes worst in zijn mond duwde. Marijn kent daarin geen rem.
Maar Plop-koeken zijn dus een ander verhaal. Dat is nooit een probleem geweest. Het is grover van structuur en geeft meer prikkels in zijn mond. We kunnen gelukkig rechtstreeks een grote voorraad Plop-koeken bestellen bij de leverancier in België. En inmiddels lust hij ook gewone ronde biscuitjes. Alleen deze vullen duidelijk minder goed en dus wil hij daarvan blijven eten. Op een gegeven moment moesten we de koekjes echt verstoppen, want anders wilde hij niks anders meer eten.
Marijn is nu zo groot geworden, dat hij gemakkelijk bij de verstopplekjes bovenin de kast komt. Meestal vraagt hij door middel van gebaren om een koekje. En hij begrijpt heel goed dat het na twee koekjes klaar is. Maar vervolgens vraagt hij rustig opnieuw om twee koekjes. En opnieuw. En opnieuw. Of nog mooier: laatst mocht hij zelf twee koekjes pakken. Toen liep hij naar de kast, stopte daar gauw een koekje in zijn mond en liep triomfantelijk terug met twee koekjes in zijn hand.