Afgelopen week werd ik een jaartje ouder. Tijd dus voor een feestje. Dat hield in dat ik mijn verjaardag vierde tot vier uur ’s middags, want daarna kwam Marijn thuis. En dan moet het in huize Van Dijk rustig zijn. Marijn houdt namelijk niet van feestjes. Dus vieren we, helaas, alle verjaardagen in de familie zonder Marijn. Familie en vrienden beseffen waarschijnlijk niet eens hoe moeilijk dit voor ons is. Je bent als gezin immers niet compleet.

Ik merk dat ik het vooral lastig vind met mijn eigen verjaardag en de verjaardag van Marijn. Ik voel me schuldig dat hij er niet bij is. Het voelt leeg als je alleen je man en dochter de slaapkamer in ziet komen voor de felicitaties en een ontbijtje op bed. Ik mis de knuffel van mijn andere kind.
De laatste keer dat we een feestje met Marijn erbij gevierd hebben is alweer bijna vijf jaar geleden. Dat was zijn tiende verjaardag. Ik vergeet het nooit meer. Wij dachten aan een groot feest. Maar bij Marijn gaat het niet zoals wij het bedenken, maar gaat het zoals hij het bedenkt. En dat betekende dus geen feest.
Ik had taart gehaald, hapjes gemaakt, familie uitgenodigd en nog een paar extra cadeautjes gekocht (want Marijn was stapel op cadeautjes uitpakken). Het was mooi weer, dus dat zou het probleem niet worden.

Nee, inderdaad. Het weer niet. Marijn wel.

Marijn had namelijk bedacht dat hij helemaal geen feest wilde. En ook geen cadeautjes. En ook geen bezoek. Marijn had helemaal geen zin in een feestje. Dus hij mopperde, jammerde, gilde of sloeg op de ramen. Oma probeerde hem een cadeautje te geven. Marijn liep haar straal voorbij. Ook andere familieleden of cadeautjes keurde hij geen blik waardig.

Wat doe je dan? Meestal lukt het ons om hem af te leiden. Met een lekker koekje bijvoorbeeld. Maar daar had meneer ook geen zin in. Met televisie kijken. Ook niet. Gelukkig was onze redder in nood, onze oppas, inmiddels gearriveerd. Terwijl er steeds meer bezoek kwam en Marijn steeds bozer werd, bood onze hulp aan om met hem te gaan wandelen. Fijn. Had ik tenminste even tijd om iedereen koffie en taart te geven. Even was de rust weergekeerd.

De cadeautjes lagen nog onaangeroerd op de tafel

Toen Marijn terugkwam begon echter het hele circus opnieuw. Hij wilde helemaal niks. Marijn was overal boos om. Na een kwartier besloot de oppas om nog een keer met hem te gaan wandelen. Ja, dat wilde Marijn wel. Ze bleven dit keer nog iets langer weg. Het bezoek kon inmiddels in alle rust aan de frisdrank, wijn en chips beginnen. De cadeautjes lagen nog onaangeroerd op de tafel.

Toen Marijn weer thuis kwam van het wandelen was hij moe. Zo ontzettend moe dat hij geen puf meer had om boos te zijn. Hij wilde graag televisiekijken. Even lekker op de bank zitten, terwijl het bezoek buiten zat. Er mocht echter niemand bij hem zitten, behalve papa. En die mocht ook niet bij hem weggaan.  Elke keer als papa opstond, begon Marijn te gillen. Zucht.
Aan het eind van de middag vertrokken de meeste mensen, zonder Marijn een cadeau te hebben gegeven en zonder echt met ons gesproken te hebben. En toen iedereen weg was? Toen was het gelijk goed. 
Sindsdien hebben we bedacht dat een feestje met Marijn erbij niet zo’n goed idee is. En toch went dat nooit.

eerder verschenen bij RTV Oost in de serie ‘een toekomst voor Marijn’: verhalen.rtvoost.nl/eentoekomstvoormarijn