In onze zoektocht naar een geschikte woonplek voor Marijn lopen we steeds tegen lange wachtlijsten aan. Het maakt me onzeker, want hoewel we Marijn nog dolgraag thuis willen houden, voelen we dat de tijd begint te dringen. En dus gingen we de afgelopen tijd opnieuw op bezoek bij een aantal locaties. Ditmaal ook iets verder weg, zoals in Assen. En wat bleek? Daar is gewoon plek.

We kwamen aan op een prachtig terrein, waar volop ruimte is om te wandelen en te fietsen. Er zijn veel faciliteiten, zoals een eigen brasserie en zwembad op het eigen terrein. En het grenst ook nog direct aan een woonwijk. Dit ziet er goed uit.
Maar hoe kan op zo’n mooie plek nou ruimte zijn voor nieuwe bewoners? Dit kwam omdat Vanboeijen, de organisatie waar dit terrein van is, aan het vernieuwen zijn. Ze wilden een tijdlang geen nieuwe cliënten toelaten omdat de oude woningen niet meer toereikend waren. Maar nu is alles grotendeels klaar en is er ook weer ruimte voor meerdere nieuwe bewoners. En dus benaderden ze ook ons.

Observeren
Ze hadden onze zoektocht en blogs gelezen. Natuurlijk zegt deze eerste screening nog niks. Als we daadwerkelijk een toekomst zien voor Marijn in Assen moet er nog dossieronderzoek gedaan worden en willen ze Marijn ook komen observeren. Maar het praat natuurlijk wel een stuk prettiger als ze al een beetje weten wie Marijn is.
In het gesprek vertelden ze over hun werkwijze en de verschillende groepen. Voor Marijn dachten ze aan de jongerengroep (tot 23 jaar). We stonden op een gegeven moment te popelen om de appartementen en het dagverblijf te zien. Zou het echt passend zijn voor Marijn? We kregen nog wel een waarschuwing vooraf: de bewoners waren nog maar net verhuisd naar de nieuwe locatie. Samen met ouders had het personeel in een dag alle dozen uitgepakt en de kamers zo gezellig mogelijk ingericht. Een hele operatie, maar het was goed om te horen dat ouders en, waar mogelijk, bewoners betrokken waren geweest. Maar ze waren dus nog niet helemaal klaar.

Toen we binnenkwamen in het complex rook het inderdaad nog nieuw. Toch was het mooi om te zien hoe twee jongeren zich al helemaal thuis leken te voelen in de nog wat kale woonkamer. De appartementen waren ruim van opzet en met een eigen badkamer. Via brede gangen kwam je eenvoudig bij de woonkamer. Uiteindelijk waren we het meest verrast door de ruime binnentuin. Hoewel het gras en de beplanting nog ontbraken, zagen wij vooral een veilige omgeving waar genoeg te zien en te beleven was en tegelijkertijd genoeg ruimte om te banjeren, te skelteren en te schommelen. Ja, hier zagen we Marijn wel rondlopen.

Twijfels
We verlieten dan ook enthousiast de locatie en spraken af dat we een week later opnieuw contact zouden hebben. En toch twijfelden we op de terugweg. Niet om de locatie of de mensen die daar werken. Maar om de afstand. Een uur rijden. Even snel een kopje koffiedrinken om te kijken hoe het met onze zoon gaat. Of even samen een wandelingetje maken. Dat gaat niet zo makkelijk.

We moesten het even laten bezinken. Wat willen we nou?
Uiteindelijk besloten we dat we voorlopig geen aanspraak willen maken op een plekje. We streven er nog steeds naar om Marijn tot zijn 18e thuis te houden, dus we willen hem nu ook nog helemaal niet laten gaan. Dat gaat veel te snel.
Tegelijkertijd durven we ook geen definitief nee te zeggen. Ook al hopen we nog steeds op een plekje dichterbij, dit is een prachtige plek. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat we het dossieronderzoek starten en dat Marijn voorlopig op de wachtlijst staat (die er dus niet is). Als er nog maar één plekje over is, dan nemen ze contact met ons op en moeten we echt beslissen. Nu maar hopen dat dit niet op hele korte termijn is.

eerder verschenen bij RTV Oost in de serie ‘een toekomst voor Marijn’: verhalen.rtvoost.nl/eentoekomstvoormarijn