Een simpele prik

Dit voorjaar ontvangen maar liefst zo’n 860.000 Nederlandse jongeren een uitnodiging van het Ministerie voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Het is een oproep voor de inenting tegen de meningokokbacterie. Afgelopen week lag de brief voor Marijn bij ons op de mat. In de folder valt te lezen dat het hier gaat om ‘een gevaarlijke en besmettelijke bacterie die zich via hoesten, niezen en zoenen gemakkelijk kan verspreiden. Door deze bacterie kun je hersenvliesontsteking of een bloedvergiftiging krijgen. Ernstige ziekten waar je de rest van je leven klachten aan over kunt houden. Je kunt er zelfs aan doodgaan.’ Ze weten je wel bang te maken zeg. Maar gelukkig, zo las ik, is er wat aan te doen ‘met een simpele prik’. Was het maar zo simpel.

Panisch
Bij Marijn is bloedprikken namelijk helemaal niet simpel. Hij is er panisch voor. Dat komt vooral omdat je hem niet kan voorbereiden. Daarnaast wil hij liever niet aangeraakt worden en al helemaal niet door vreemden. En denk je nu echt dat hij rustig gaat zitten toekijken hoe ze een naald in zijn arm steken? Vergeet het maar. Hij kan dan wel een hoge pijngrens hebben, maar dat betekent niet dat je zomaar iets in zijn arm mag steken.
De laatste inentingen op zijn negende jaar hebben we twee jaar uitgesteld omdat we echt niet wisten hoe we dit het beste konden aanpakken. Toen ging het ook nog om twee prikken. Uiteindelijk is Alco toen met Marijn naar de GGD geweest, waar ze een soort overvaltechniek toepaste. Terwijl Alco hem met moeite vasthield, werden er in een keer twee prikken gezet.

Marijn is panisch voor bloedprikken

Ziekenhuis
Inmiddels zijn alle handelingen met een naald een drama geworden. Twee jaar geleden moest Marijn bloed laten prikken vanwege zijn medicijnen. We hadden vooraf met het ziekenhuis gebeld dat het prikken zeer moeizaam gaat bij Marijn. Toen hij aan de beurt was, wilde een prikdame dit alleen doen. Dat lukte niet omdat Alco hem niet meer alleen kon vasthouden. Met hulp van de kinderarts mochten ze opnieuw een poging wagen. Ditmaal mochten ze via de achterdeur naar binnen, waar Marijn door vier man werd vastgehouden.
En de laatste narcose, nu ruim een jaar geleden, was ronduit traumatisch. Ondanks onze zorgvuldige voorbereidingen, inclusief rustgevende medicijnen.

Risico?
Maar ja…wat doen we nu. We weten dus al dat het een drama zal worden. En zo’n inenting zou ook nog een epileptische aanval kunnen uitlokken. Moeten we het dan maar niet doen?  Hoe groot is het risico als we hem niet laten vaccineren? Tegelijkertijd heb ik zelf op jonge leeftijd hersenvliesontsteking gehad en herinner ik me nog heel goed hoe ontzettend ziek ik daarvan ben geweest. En als ik dan lees dat de bacterie makkelijk overdraagbaar is, brengt me dat wel aan het twijfelen. Marijn zal niet netjes zijn hand voor zijn mond doen als hij moet hoesten of niezen. En hij geeft je rustig een heerlijke natte kus op je mond. Dus hij zou het makkelijk kunnen verspreiden. Bijvoorbeeld richting Esmee. Zij valt net buiten het vaccinatieprogramma, terwijl zij nog wel tot de risicogroep behoort. De neuroloog stelde voor om juist Esmee in te laten enten. Niet alleen omdat ze tot de doelgroep behoort, maar daarmee ook de kans op besmetting richting Marijn verkleint. Toch ben ik er nog niet over uit of dat voldoende is. Misschien rustig wachten tot een volgende narcose en dan vragen of hij gelijk ingeënt kan worden?

eerder verschenen bij RTV Oost in de serie ‘een toekomst voor Marijn’: verhalen.rtvoost.nl/eentoekomstvoormarijn

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *