Mijn jongste stiefzoon (28) gaat trouwen. Een belangrijk moment in zijn leven. Afgelopen week gingen we samen met hem op zoek naar een trouwpak. Het was prachtig om te zien hoe die lange jongen van bijna twee meter als een echt heertje voor de spiegel stond. Onwennig in een pak. Ik zag hem weer als ukkie rondhuppelen op onze bruiloft, met een schattig strikje om zijn hals. Wat vliegt de tijd. In een sneltreinvaart komen allerlei herinneringen naar boven: van zijn eerste vriendinnetje tot de discussies over het stappen.

Terwijl mijn stiefzoon verder gaat met passen en precies weet wat hij mooi vindt, dwalen mijn gedachten af naar Marijn. Ik besef plotseling dat ik dit nooit met hem zal meemaken. Geen pak of bruiloft, zelfs nooit samen winkelen om kleding voor hem te kopen. Niets van dat alles. Ik koop zijn kleding en zal dat waarschijnlijk de rest van mijn leven blijven doen. Marijn is totaal niet geïnteresseerd in wat ik koop. Als het aan hem ligt loopt hij het liefste de hele dag in zijn hemd en onderbroek. Vooruit, als het moet mag het ook een pyjama of een flodderige joggingbroek zijn. Als hij maar zo min mogelijk kleding voelt en zich vrij kan bewegen. Een pak is dus al helemaal niet aan hem besteed. Jammer, want ik denk echt dat het hem geweldig zou staan.

Vriendinnetje
Ondertussen zoeken we samen met mijn stiefzoon naar een bijpassende stropdas en moeten we lachen om de verkoopster, die op haar tenen moet staan om de stropdas om de nek van mijn stiefzoon te knopen. Ik ben blij dat Marijn niet zo lang gaat worden. Ik vind hem nu al lang genoeg en dan is hij al bijna 1.80 meter. Opnieuw bedenk ik me dat het jammer is dat hij nooit zal gaan trouwen. Met wat voor type meisje zou hij thuis zijn gekomen?
Op de dagbesteding zit sinds kort een meisje bij hem op de groep en met haar loopt hij soms hand in hand. Ze zoeken elkaar echt op, geven de begeleiders aan. Af en toe noemen we thuis haar naam en dan verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht. Maar het blijft raden wat die glimlach betekent. Is het louter vriendschappelijk of zou hij ook kriebels in zijn buik voelen? In ieder geval bloost hij niet als haar naam valt. En als je haar naam te vaak zegt, reageert Marijn niet eens meer. Dan lijkt het hem niks te doen.

Net zoals het hem ook niks doet dat hij volgende maand alweer 16 jaar wordt. Hij zal ook niet gaan zeuren om een biertje. We zullen geen discussies hebben over feestjes of over hoe laat hij thuis moet zijn. En we hoeven niet bang te zijn dat hij misschien gaat roken. Af en toe zeggen we gekscherend tegen vrienden dat Marijn een brommer krijgt als hij 16 wordt. Verrast kijken ze ons dan aan. Natuurlijk maken we een grapje. Marijn zou niet eens weten hoe hij gas moet geven en weg moet rijden. Hij is gelukkig op de skelter en rijdt rustig zijn rondjes op het plein bij de dagopvang of in de tuin van het logeerhuis. Soms denk ik weleens: zeurde hij maar om een brommer of over een feestje waar hij heen wil.

Over feestjes gesproken. Begin volgende maand is het feest van mijn stiefzoon. Iemand vroeg ons of Marijn er ook bij kon zijn. Maar dat gaat helaas niet. Hij zou de hele huwelijksvoltrekking verstoren door zijn gebrom of gestamp door de ruimte en het lijkt me niet de bedoeling dat hij het gesprek van de dag wordt in plaats van het bruidspaar. Gelukkig kan onze geweldige pgb-hulp op Marijn letten, zodat we samen bij het huwelijk kunnen zijn. Maar pijn doet het wel, want we zijn op zo’n dag niet compleet als gezin. Ongetwijfeld vieren het nog wel op een andere manier met Marijn. Bijvoorbeeld door samen ergens wat te gaan drinken, op een rustig terrasje. En dan niet met een biertje, maar met een Fristi en een Kabouter Plop-koekje. Of misschien wel een frikadelletje.

eerder verschenen bij RTV Oost in de serie ‘een toekomst voor Marijn’: verhalen.rtvoost.nl/eentoekomstvoormarijn